Stanowisko 8

Oznaczanie stężenia zapachowego w smudze zanieczyszczeń na podstawie wyników ocen intensywności zapachu


Na stanowisku 8 wykonywano oceny intensywności zapachu metodą opracowaną w Pracowni (patrz np. Kośmider J.: Uciążliwość zapachowa. Metodyka terenowych oznaczeń stężenia odorów w powietrzu na przykładzie fermy norek. Arch. Ochr. Środ.  24 (2), 19-32, 1998) i opisywaną w projektach rozporządzenia do art. 222 ust. 5 POŚ  (patrz np. projekt rozporządzenia z r. 2004)  oraz w ostatnich projektach ustawy o przeciwdziałaniu zapachowej uciążliwości (np. projekt ustawy z przełomu 2008/2009).

Oceny chwilowych intensywności zapachu wykonywano w smudze odorantów emitowanych z modelu niskiego źródła zanieczyszczeń powietrza (dymnica, zapach poziomek). Uczestnicy pomiarów rejestrowali oceny intensywności zapachu co 15 sekund przez 5 minut. Stosowano werbalno-punktową skalę intensywności zapachu:

   S = 0    -    brak zapachu;  

   S = 1    -    zapach słaby;   

   S = 2    -    zapach  wyraźny;    

   S = 3    -    zapach mocny.

Na podstawie zbioru ocen indywidualnych sporządzano zestawienie zbiorcze i określano średnią i maksymalną wartość S.  Oznaczona wartość średnia umożliwia oszacowanie średniego stężenia zapachowego, cod [ou/m3], jeżeli znana jest wartość współczynnika Webera-Fechnera (k) w równaniu:

S  =  k  *log cod

Sposób empirycznego wyznaczania współczynnika proporcjonalności (k) był prezentowany przy stanowisku 6 (przykład zapachu kwasu octowego).